Ashabın Resul Sevgisi ve Ona Hürmetleri

 

Ashabın Resul Sevgisi ve Ona Hürmetleri

Resulullah sav onların en sevgilisiydi. Onun üzülmemesi için her türlü sıkıntıyı  koca gönülleri ile eritiyorlardı. Her şeylerini onun sevgisi için ortaya koymaktan çekinmeyen bir topluluktu ashabı kiram. 

Bir sahabenin Resulullah’a sevgisini dile getirme olayını Hz. Aişe (Ra. Anha)’dan rivayetle: Hz. Aişe (r.a) anlatıyor: “Adamın biri Peygamber efendimize gelerek: Ya Resulullah, seni canımdan da, çocuğumdan da daha çok seviyorum. Evde iken seni hatırlayınca daha evde duramıyor, gelip sana bakıyorum. Ama benim ölümümle senin ölümünü düşündüğümde senin cennete gireceğini, peygamberlerle olacağını düşünüyor, ben cennete girsem bile seni göremeyeceğim diye endişe duyuyor, bunun için üzülüyorum, dedi.

Efendimiz sükut edip bir cevap vermedi. Az sonra Cebrail Nisa suresinin 69. ayetini getirdi: “Kim Allah’a ve Peygamber’e itaat ederse işte onlar, Allah’ın kendilerine nimetler verdiği peygamberlerle, sıddıklarla, şehitlerle, iyi adamlarla beraberdirler. Onlar ne iyi arkadaştır.” (Taberani. Heysemi: 7/7, Ebu Nuaym de benzerine nakletmiştir.)

Allah Resulü: Kişi sevdikleriyle beraberdir buyururdu. Ebu Zerr! Bende Allah ve Resulünü seviyorum dedi. Allah resulüne tekrar tekrar edip sordu cevap aynı oldu “Sen sevdiklerinle berabersin!” Ebu Davud

Resulullah yiyecek sıkıntısı çektiği bir zaman diliminde Hz. Ali bu durumu öğrenince bir Yahudi’nin hurma bahçesinde kovası bir hurma karşılığı 17 kova su çekmişti. Hurmaları Resulullaha getirdi. Seni buna Allah ve Resulüne olan sevgin mi sevk etti diye hz. Ali’ye sordu O’da evet dedi. 

Enes (r.a.) anlatıyor: «Ebû Bekir’in babası Ebû Kuhafe (r.a.) biat etmek üzere elini uzatınca Ebû Bekir ağlamaya başladı. Allah Resulü (sallallahü aleyhi ve sellem): Eba Bekir, niçin ağlıyorsun? buyurdu.

Yâ Resulallah, bu el babamın eli değil de, amcan Ebû Talib’in eli olsaydı ve bu vesile ile Allah seni sevindirseydi daha çok memnun olurdum! diye karşılık verdi. (Ömer b. Şebbeh, Ebu Ya’la, Hakim, İsabe: 4/116.)

Peygamberimizin huzurunda başlarında kuş varmış gibi kıpırdamadan otururlardı. Resullaha bir soru sormak istediklerinde onun heybetinden  çekinirlerdi. Hatta Bera b. Azib (ra) iki yıl soracağını geciktirmiştir. Ashab onun abdest suyunun artanını ellerine yüzlerine ve vücutlarına sürerlerdi. Bir defasında bunu neden yaptıklarını sordu Allah Resulu bereket ve hayır umuyoruz demişti ashab Efendimiz: Allah ve Resulünün sevgilisi olmak isteyen, doğru söylesin emanete riayet etsin, komşusunu incitmesin!” buyurdu.

Bir defasında İbn Ömer elini Peygamber’in (sav) minberde oturduğu yere koydu, sonra kaldırıp alnına sürdü. Selim’in hesabından bazıları Mescit boşaldığında sağ ellerinin benim Ravza i Mutahhara tarafında düşen korkuluğa koyar sonra kıbleye dönerek dua ederlerdi.