Hz. Ebu Bekir’in tüm malını vermesi

Önemli bir sefer hazırlığı yapılıyordu. Peygamberimiz herkesten yapabileceği yardımı en üst sınırda yapmasını istedi. Hz. Ömer bu isteğe uyarak büyük miktarda bir yardımla Hz. Peygamberin huzuruna çıktı.

Hz. Peygamber sordu: – Ya Ömer, malının ne kadarını yardım olarak getirdin?

Hz. Ömer cevap verdi: Tam yarısını getirdim ya Resulallah, size getirdiğim kadar da geride var.

Biraz sonra Hz. Ebû Bekir geldi. O da büyük bir yardımda bulundu.

Hz. Peygamber ona da sordu: Malının ne kadarını getirdin?

 

Cevap verdi: Tamamını getirdim ya Resulallah, evimde Allah ve Resulünün sevgisinden başka bir şey bırakmadım.
Bunun üzerine Allah’ın Resulü şöyle buyurdu: Allah yolunda fedakarlıkta Ebû Bekir’i kimse geçemeyecek. Bu savaştan bir müddet sonra hz. Ebubekir’in evine bir dilenci gelir. Bütün malını Allah yolunda harcayan kapısına geleni boş çevirmeyen Hz. Ebubekir üstündeki gömleği çıkarıp dilenciye verdi.

Allâh Rasûlü (sav) ile Ebû Bekir (ra) oturuyorlardı. Hz. Ebû Bekir’in üzerinde eski bir abâ (elbise) vardı. Öyle ki, elbisenin uçlarını göğsünün üstünde ağaç çöpleriyle birbirine tutturmuştu. Bu esnâda Cebrâîl (as) nüzûl etti. Peygamber Efendimize Allâh Teâlâ’nın selâmını bildirdi ve:
– “Yâ Rasûlallâh! Ebû Bekir’in bu hâli nedir? Eski bir elbise giymiş, uçlarını da ağaç çöpleriyle tutturmuş!” dedi.

Âlemlerin Efendisi:
– “Ey Cibrîl! O, malını Fetih’ten önce Allah'ın dini uğruna harcadı, onun için bu hâldedir.” buyurdu.

Bunun üzerine Cebrâîl (as):
– “Ona Allâh Teâlâ’nın selâmını bildir. De ki: Rabbin sana soruyor; ‘Şu fakr u zarûret içinde bulunman sebebiyle Ben’den râzı mısın, yoksa hâlinden şikâyetçi misin?’”

Allâh Rasûlü, dostu Ebû Bekir’e dönerek:
– “Ey Ebû Bekir! İşte Cibrîl burada, sana Allâh Teâlâ’dan selâm getirdi. Yüce Rabbimiz buyuruyor ki; ‘Şu fakr u zarûret içinde bulunman sebebiyle Ben’den râzı mısın, yoksa hâlinden şikâyetçi misin?’”
Ebû Bekir (ra) bu iltifât-ı ilâhî karşısında sevincinden ne yapacağını bilemedi. Âdeta dili tutuldu. Bir müddet ağladı, ağladı… Sonra da: “Rabbimden mi şikâyetçi olacağım?! Ben Rabbimden râzıyım, ben Rabbimden râzıyım, ben Rabbimden râzıyım.” dedi.

(Ebû Nuaym, Hilye, VII, 105; İbnü’l-Cevzî, Sıfatü’s-Safve, I, 249-250)