İnsanın Esfeli-i Safiline Reddi

İnsanın Esfeli-i Safiline Reddi

Bismillahirrahmanirrahim

Allah-ü Taala; lahut aleminde kudsi ruhu, tam kıvamında yarattıktan sonra, onu aşağılara göndermeyi diledi ve gönderdi. Bundan kasdı; güçlü padişahın katındaki doğruluk otağında, yakınlık bulmak ve ünsiyetin artmasıydı. Ki orası, evliya ve enbiyanın makamıdır.

Allah-ü Taala o kudsi ruhu önce,. ceberut alemine gönderdi. Beraberinde TEVHİD tohumu bulunuyordu. Uğradığı alemde onun benliğine nuraniyet hali emanet edildi. Ve orada bir kisve giydi.

Oradan mülk Alemine geçti. Orada kendi benliğine has Hakkın yaratığı kisveyi giydi. O kisvenin giydirilmesindeki murad; bu mülk aleminin yanmamasını temindi. İşte bu yoğun ceseddir.

Bu kudsi ruha, giydiği ceberut kisvesi dolayısiyle, sultani ruh, tabir edilir. Melekut Aleminden aldığı kisve icabı, ona seyrani ve revani ruh, tabir edilir. Mülk alemine nispeti ile ona cismani ruh, tabir edilir.

Bu en aşağı aleme gelmeden maksad, kalb ve kalıp vasıtası ile, yakınlık ve derece kazanmaktır. Bu aleme gelecek, kalb arzına TEVHİD tohumunu ekecek ve orada TEVHİD ağacını bitirecek…”O ağacın aslı olduğu yerde durur” ve dalları sürur boşluğunu doldurur. Ve orada Allah rızası için, TEVHİD meyveleri verir.

Ve sonra, kalb arzına, şeriat tohumu ekti. Orada şeriat ağacını büyütmeyi istedi. Ve derecelere ait meyvelerin hasıl olmasını istiyordu.

Allah-u Taala ruhlara cesetlere gitmeyi emredince, her birine has yer ayrıldı. Cismani ruhun yeri etle kan arası oldu. Kudsi ruhun yeri sırda yapıldı. Bu iki ruhtan, her birinin ayrı ayrı yerleri ve bu vücut ülkesinde metaı, karı ve ticareti vardır. O ticaretler bol ve bereketlidir.

Allah-u Taala onları anlatırken şöyle buyurdu: “Gizli ve aşikare bol ve bereketli kar ümit ederler.” (Fatir, 20)
Her insana layık olan odur ki, bu vücud Aleminde yapacağı işi bile. anlaya çünkü bu alemde, boynuna hangi hüküm asılmış ise, o hasıl olmaktadır. Ama bir ayeti kerimede zikredilen, o hırs ve dünya düşkünü insan için şöyle buyrulur:

“Kabirlerin açılacağı ve sinelerde olanların ayrılıp ortaya atılacağı zamanı düşünmez mi?”(Adiyat,9-10)

“Biz insanların yapacağı işin özetini boynuna astık”(İsra,13)

Kaynak: Sırr’ül Esrar, Abdulkadir Geylani; Tercüme, Abdulkadir Akçiçek