Sufilerin İlim Anlayışı

Kim kendini dünyaya kaptırmaz ise onun kalp yolları açılır, genişler ve içinden ilim pınarları akar. Bu çeşitli kollardan akan suların bir yerde (Su Havzası) toplanması gibidir. Kalp menbanın gözesi toplanma yerinin çıkış musluğudur. Bu su menbaından insanlar istifade ederler.

Allah Resulunun ashabının hali şu şekilde anlatılmaktadır. Mesruk (Rah.) şöyle söylemiştir: “Resulullah (sav) Efendimizin ashabıyla arkadaşlık ettim; her birini, suların toplandığı menbalar gibi ilim yüklü  buldum. Çünkü,onların kalplerindeki temiz anlayış ve ince kavrayış sebebiyle, ilimler için bir durumuna gelmişti.”

Sufiler çalışıp öğrenmeyle elde edilen zahiri ilimlerden kendilerine  lazım olanları öğrenip, onunla amel ettiler. Bu amel onlara manevi veraset (nur) ilmini kazandırdı. Onlar, zahiri alimlerle aynı ilme sahip olmanın yanında, manevi  veraset ilmi gibi (marifetullah) onlardan ayrı bir ilme sahiptirler ve bu ilimle onlardan ayrılırlar.

Gerçek fakih; dünyaya değer vermeyen ve ona  gönlünü kaptırmayan kimsedir. İlmin ilk kaynak ve dağılım noktası Hz. Peygamber (sav)dir. Dinde tam anlayış sahibi olmak lazımdır. ibadetin en faziletlisi dini hakkıyla anlamak ve yaşamaktır. “Onların kalpleri vardır, ama onunla gerçeği anlamazlar.” Araf-179

İlim her zerresine işlenen bir Resulle (sav) bize kadar ashabı aracılığı ile ulaştı bu menbadan yararlanmak sufilerin en önemli vazifesidir. İlimden en fazla nasibi olanlar Resulullaha uyanlar olacaktır. Öğrendikleri ile amel eden sufilerin ilmi kaynağı Kuran ve sünnettir. Bu  ilim sufilerin marifet ilmine ulaşmasında en büyük etkendir. Sufiler öğrendikleri ile amel ederek gönüllerini ve nefislerini temizlediler, takva cilası ile parlattıkları gönüller ne eşyanın ve dünyanın kölesi olmalarına müsaade etmedi. Onlar bu ilimle dünyadan ve içindeki çirkinliklerden kaçtılar. Onlar ahiretin güzelliklerine talip oldular.

Menbaın  kaynağından aldıkları  ilim onların mukarrebun zümresine dahil olmalarını sağlamıştır.