Göçebenin biri, Peygamber (ﷺ)’ı ziyarete gelmiş, mescit avlusunda devesini çöktürdükten sonra içeriye girmişti. Ashaptan birileri de, çok şakacı bir kişi olan Nuayman İbn-i Amr radıyallahu anhe ‘a latife olsun diye şöyle bir teklifte bulundu:
– Sen şu deveyi kesiversen de onu yesek! Çünkü gerçekten et yemeyi çok özledik. Nasılsa Rasulullah (ﷺ) onun bedelini öder.
Nuayman da kalkıp deveyi kesiverdi! Adamcağız dışarı çıkınca, devesinin kesildiğini gördü ve feryadı bastı:
– Eyvah, devem kesilmiş!
Nebi (ﷺ) da dışarı çıktı ve sordu:
– Kim yaptı bu işi?
– Nuayman yaptı, dediler.
Peygamber (ﷺ), Nuayman’ın peşine düşerek onu aramaya başladı. Nihayet bir evde saklandığını öğrendi.
Nuayman bir hendeğin içinde gizlenmiş, üstüne hurma dalları ve yaprakları örtmüştü.
Adamın biri, onun saklandığı yere doğru işaret ederek, yüksek sesle şöyle bağırıyordu:
– Ben onu görmedim, ya Rasul!
Rasulullah (ﷺ) onu buldu, tutup hendekten çıkardı. Bulaşan toz ve topraktan yüzünün rengi değişmişti.
Sordu ona: – Bu yaptığını sana yaptıran nedir?
Nuayman boynunu büktü: – Benim yerimi sana gösterenler var ya, ey Allah’ın Resulü! İşte onlar bu işi bana yaptırdılar.
Allah Rasulü (ﷺ), bir yandan şakacı Nuayman’ın yüzündeki tozları siliyor, bir yandan da gülüyordu. Sonra deve sahibini çağırarak devesinin bedelini ödedi.
Latife yapan ve hoş latifeleri de müsamaha ile karşılayan Allah Rasûlü(ﷺ)’nün çevresinde de nükteyi seven insanlar vardı. Bunların en meşhuru Nuayman idi.
Yorum Gönder
İçinizde olan güzellik her zaman yazılarınıza ve dilinize aşkla dökülsün...