Hz. İbrahim (As.) neden ateşe atıldı?

Hz. İbrahim  dünya hayatında ateşle imtihan edilmiştir. Basit ve sıradan bir imtihan değildir. Hz. İbrahim, ateşe atılacağını ve ateşte yanacağını bile bile imanından vazgeçmemiştir. O, Allah’a güvenmiş, O’na dayanmış, yardımı ancak Ondan beklemiştir. Bunun sonucu olarak da Allah ateşe “Ey ateş! İbrahim’e karşı serin ve selamet ol” diye emrederek, içerisinde huzurla ibadet edilebilecek bir bahçeye dönüştürmüştür. Bu olayı gören başta Nemrut başta olmak üzere inkarcılar önce hayretler içerisinde kalmışlardır. Allah’a ve Hz. İbrahim’in peygamberliğine inanacakları yerde, diğer örneklerde olduğu gibi inkarlarına devam etmişlerdir.

Babil'liler elleri ile yaptıkları putlara (heykellere) tapınan sapık bir toplumdu. Özellikle insanlık tarihinin en kanlı diktatörlerinden biri olan Nemrut zamanında putperestlik belası korkunç boyutlara ulaşmış ve Nemrut da kendisini putlaştırıp heykellerini tapınağa koydurmuştu. Babil'lilerin bayram şenliği için şehrin dışına çıktıkları bir gün, Hz. İbrahim onların tapınağına gitti ve biri hariç, heykellerin hepsini paramparça etti.

Bayram dönüşü tapınaklarına koşuşan Babil'liler, putlarının paramparça olduğunu görünce çılgına döndüler ve “Bunu ancak İbrahim yapmıştır” diye Nemrut’a şikayet ettiler.

Nemrut, halka ve görevlilere derhal odun taşıyıp büyük bir ateş yakmalarını emretti ve Hz. İbrahim’in ateşte yakılarak cezalandırılacağını haber verdi.

Halkın ve görevlilerin günlerce taşıyıp kalenin yakınına yığdıkları odunlar her taraftan tutuşturulunca, korkunç alevler her tarafa yayıldı ve aşırı ısıdan havada uçuşan kuşlar bile ölmeye başladı.

Hz. İbrahim’i ateşe atmakla görevli askerler aşırı ısıdan dolayı ateşe yaklaşamayınca, mancınıkla atılmasına karar verildi ve tüm giysileri çıkarılan Hz. İbrahim, elleri, ayakları bağlanıp mancınığa kondu. Gökteki melekler ağlıyordu ve Hz. İbrahim’i kurtarmak için Allah’tan izin istiyorlardı. Allah meleklere: “Gidin, eğer İbrahim sizin yardımınızı kabul ederse kurtarın” dedi.

Melekler sevinip geldiler ama Hz. İbrahim onların yardımını kabul etmeyince hüzünle geri döndüler. Mancınıktan hızla fırlatılan Hz. İbrahim ateşe giderken, Allah’ın izniyle Cebrail yetişti ve “Ey İbrahim! Ne olur bana izin ver, seni kurtarayım” dedi. Hz. İbrahim onun yardımını da kabul etmeyince şaşkına dönen Cebrail: “O halde Allah’a yalvar” dedi. Can pazarının yaşandığı o anda genç bir delikanlı olan Hz. İbrahim, Allah’ın benim halimi bilmesi yeter dedi ve ardından “Hasbiyallah ve nî’mel vekîl” (Allah bana yeter, O ne güzel vekildir) diye, Yüce Allah’ın iradesine teslim ve takdirine razı oldu.

Kul, “Allah’ım bana yeter, O ne güzel vekildir” diye, Yüce Allah’ın iradesine teslim ve takdirine râzı olunca! Bütün alemlerin Rabbi olan Allah kuluna yardım etmez mi?

Yüce Allah derhal buyurdu: “Ey ateş! İbrahim için serinlik ve esenlik ol!”(Enbiyâ – 69)

Mancınıkla fırlatılan Hz. İbrahim ateşin tam ortasına düştü ama düştüğü yer yemyeşil çimen oldu, yerden tatlı, serin su fışkırdı ve ateş Hz. İbrahim’in sadece el ve ayak bağlarını yaktı.

Peygamberimiz (s.a.v.) buyuruyor: Korkulara karşı en kesin güvence, “Hasbünallah ve nî’mel vekîl” dir. (Deylemî)

Bir kimse ihlas ve samimiyetle gerçekten Allah’ın kendisine yeterli olduğuna inanarak “Hasbünallah ve nî’mel vekîl” derse, hiç kuşkusuz Allah ona yeter. Çünkü Yüce Allah Kur’an’da, “Kim Allah’a güvenirse, Allah ona yeter” buyuruyor. (Talak – 3)

Bu zikre şiddetle devam eden kimse şeytan ve insan şerrinden, fakru zaruretten, zulm ve adavetten, düşman tecavüzünden, yer ve gök afetlerinden ve her türlü gam ve kederden, küfür belasından ve borçtan azad olur. Bütün şer’i ve hayırlı hususlarda onun için muvaffakıyet hazır ve amadedir.