Ashabın Aile Hayatlarından İbret Levhaları
O DİYARIN SAKİNLERİ erkeği ile kadını ile Allah’a ve Allah’ın emirlerine, Resûlün talimatlarına teslim olmuşlardı. Allah ve Resûlü ne derse söz onlarındı. Allah ve Resûlunun önüne geçmezler. ayet ve hadislerin peşi sıra giderlerdi.
O DİYARIN SAKİNLERİNDEN bir aile vardı. Birbirlerine muhabbeti çok olan bu aile her nedense acı bir hadise yaşadı. Ailenin reisi, hanımına bir tokat attı. Kadın, durumu olduğu gibi babasına iletmişti. Babası, kızını yanına alarak doğru Peygamberimizin yanına gitti ve hadiseyi anlattı. Peygamberimiz ferman buyurdu: “Kısas gerekir” Yani kızınız kendisine tokat atan kocasına aynı şekilde bir tokat indirecektir. Baba ile kız kısas cezasını vermek için giderlerken. Peygamberimiz geri çağırdı ve “Durun gitmeyin. İşte bu Cebraildir. Şimdi bana geldi ve şu ayeti getirdi “Erkekler, kadınları üzerine koruyucu ve işlerini yürütücü üstünlüktedirler… “Peygamberimiz devam etti: “Biz bir hüküm vermek istedik. Allah’da bir hüküm vermeyi murad etti. Allah’ın irade ettiği çok hayırlıdır.” (Es-babül Nuzul/Nisaburi).
O DİYARIN SAKİNLERİ ve onların öncüleri, kılavuzları bir hayatın, bir hareketin içerisindeydiler. Rehberlerinin hayatı gün ışığı gibi açıktı. Gizli, kapalı tarafı yoktu. Aile içi hayatları da öyleydi.
Aişe validemiz (r.a), birgün Peygamberimizle tatsız bir an yaşadı. Ortada bir geçimsizlik vardı. Aralarını düzeltmek için Hz. Ebubekir hakem kabul edildi. Peygamberimiz Hz. Aişe’ye hitaben:
“Sen mi konuşacaksın, yoksa ben mi konuşayım?
Dedi. Hz. Aişe:
– “Sen konuş, fakat doğru söyle” dedi.
Hz. Ebubekir (ra) kızının bu tarz konuşmasından öyle bir öfkelendiki, tuttu Hz. Aişe’ye bir tokat attı. Ağzı kan içinde olan kızına:
“Hz. Peygamber hakikaten başka ne söyler?” dedi.
Tokattan canı yanan Hz. Aişe, korkusundan Peygamberimizin arkasına sığındı. Peygamberimiz Hz. Ebubekir’e hitaben:
“Biz seni bunun için davet etmedik ve senden bunu beklemedik” buyurdu…
Şu hadiseye bakalım. Yüce Resûl, hanımı ile bir geçimsizlik halini yaşamaya başlayınca aralarını bulmak için bir hakem buluyor… Sonra da dargın olan hanımına tokat atılınca, hanımının safına geçiyor ve tokat atan tarafı kınıyor…
O DİYARIN SAKİNLERİ Allah’a ve Allah’tan gelen her şeye inanmışlardı. Bu inancın hangi seviyede olduğunu öğrenmek, meseleye açıklık getirecektir:
Hz. Ömer zamanında geçimsiz bir aile vardı. Bu ailenin arasını düzeltmek için adamın birini görevlendirdi. Adam gitti ve geri geldi. Bu geçimsiz ailenin arasını düzeltemediğini Hz. Ömer’e söyledi. Hz. Ömer bu sefer adamı kamçı ile dövüyor ve geri göndererek şöyle diyordu:
Allah Teâlâ “Eğer bunlar (hakemler) barıştırmak isterlerse, Allah aralarında onları (uyuşmaya) muvaffak kılar” (Nisa 35), buyurduğu halde sen “Aralarını bulamadım” diyorsun. Bu ne demek? Derhal git ve aralarını düzelt ve öyle gel” dedi. Dayağı yiyen şahıs işe ciddiyet ve samimiyetle başladı ve bu geçimsiz ailenin arası düzelmiş oldu.
O DİYARIN SAKİNLERİNİN evlilikleri sevgiye, İslâmî kaygılar üzerine kuruluyordu. Aileler arasında anlayış, sevgi ve saygı vardı. Yine bir gün onlardan bir kadın kocasına kızmış ve kendisine sevmediğini yüzüne karşı söylemişti. Erkeğin çok zoruna giden bu husus canını sıkmış ve meseleyi Hz. Ömer’e götürmeye sebep olmuştu. Halife Hz. Ömer kadını çağırmış ve:
“Sen kocana, kendisini sevmediğini mi söyledin?” diye sorunca, kadın:
“Evet ya Ömer, duyduğun doğrudur. Yalan mı söylemeliydim?” deyince, Hz. Ömer can alıcı bir noktaya parmak basarak buyurur ki:
“Evet yalan söyle. Sizden biri sevmese dahi, eşine sevmediğini söylemesin. Şüphesiz sevgi temelleri üzerine kurulan çok az aile vardır. Ancak insanlar, İslâmi kaygıları ve çeşitli hesaplardan dolayı beraberliklerini sürdürüyorlar…”
İslâmiyet insanların arasını düzeltmek için yalan konuşmayı caiz sayan bir dindir. Burada Hz. Ömer’in kadına “Evet yalan söyle” sözü yanlış anlaşılmamalıdır. Karı-kocanın arasını açmak haram, ulaştırmak için yalan konuşmak ise caizdir, konuyu böyle kavramalıyız.
O DİYARIN SAKİNLERİ ciddi müslümanlardı. Şakalarında bile ciddiyet vardı. Hayatlarında boşluk yoktu. Ağızlarından çıkan her sözden hesaba çekilecekleri inancını tüm sıcaklığı ile hissediyorlardı.
Sahabeden Abdullah b. Ömer (ra) vefat etmek üzereydi. Rabbine kavuşacağı an yaklaşmıştı. Etrafında bulunan insanlara şöyle dedi:
“Falan adam bana gelerek, kızıma talip oldu. Ona söz verir gibi oldum. Allah’a yemin ederim ki münafıklığın üçte biri olan sözünde durmamak sıfatı ile Allah’ın huzuruna varmak istemem. Şahit olun ki kızımı o kişi ile nikahladım.” Ve kızı söz verilen şahsa nikahlandı..
O DİYARIN SAKİNLERİ evlilikleri ile müstakil birer yuva kuruyorlardı. Pişmiş aşlarına soğuk su katma hadisesi nadirattandı. Evliliği gerçekleştiren insanlar, yakın akrabalarının takviyelerini alırlardı. Onların hayatında kaynana, kaynata: tam bir destekçi, barışçı, düzenleyici ve düzeltici özelliklerine sahipti.
Kızı Hz. Fatıma’nın, damadı Hz. Ali ile tartıştığını, Hz. Fatıma’nın sert çıkışına üzülen Hz. Ali’nin evi terk ettiğini tarihler yazıyor. Hadiseden haberi olan Hz. Peygamber (sav) damadını aramaya çıkar. Onu mescidin içinde bulur. Toprağı yastık yapmış ve yüzü gözü toz toprak olmuş olduğu halde uyuduğunu gören Hz. Peygamber, damadının baş ucuna varır “Kalk ey toprak babası” diye uyandırır. Gönlünü alır, tozunu toprağını siler ve hanımının yanına gönderir…
Kızının haksızlığını bildiği halde, damatlarını karşısına alan kaynata ve kaynanalar… Kızımın geçimini rahatlıkta, konforda arayan anne ve babalar… Vereceği kızın şartını İslâm süzgecinden geçirmeyen insanlar…
“Kızım sabahları ne yersiniz? Sana iyi davranırlar mı? Yatmana kalkmana karışırlarlar mı? Canın sıkılınca çık gel…” gibi sığ ve basit sözlerle evlendirdiği kız ve damadının hayatını zehir yapan kadın ve erkekler…
“Damat efendi eve bir televizyon al, benim kızım sessizliği sevmez.. Onu evde yalnız bırakma… Akşamları eve geç geliyormuşsun, bırak şu sohbetleri, toplantıları… Bayram yaklaşıyor kanepeleri değiştirin” diyen ve elini, dilini bir türlü kızları üzerinden çekmeyen ham insanlar.
Bizler bu sünnet dışı, Kur’an dışı hayat ve hareketlerimizle bir adım ilerleyemeyiz… Bu ilerlememiz Allah’a kavuşmak ve cenneti hak etmek manasındadır. O diyarın sakinleri ile aramızda korkunç uçurumlar, telafisi zor boşluklar vardır. Her geçen günde bu boşluk ve uçurum had safhaya yaklaşmaktadır. Ümmeti olduğumuzla iftihar ettiğimiz Yüce Peygamberin yaşadığı ve anlattığı İslam'ı hayatımıza düstur edinmek, bu işin halledilmesi demektir. Bizler o diyarın sakinlerini kılavuz yapmadığımız, numune olarak almadığımız müddetçe, kargalar gibi başımız yukarı doğrulmayacaktır.
Bu meselenin istisnası olan ailelere selam ve sevgiler
Abdullah Büyük
Yorum Gönder
İçinizde olan güzellik her zaman yazılarınıza ve dilinize aşkla dökülsün...